ท่ามกลางกระแสของประเทศ ที่มุ่งเน้นการอนุรักษ์และฟื้นฟูทรัพยากร เพื่อเก็บไว้ให้ลูกหลาน แต่การทำลาย และการใช้ประโยชน์ของทรัพยากรก็มากขึ้น เช่นเดียวกัน เช่น การจัดการทรัพยากรชายฝั่ง ที่มีการอนุรักษ์และฟื้นฟูอย่างหลากหลายจากหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง แต่ก็มีการทำลาย มากมายเช่นเดียวกัน คำถามก็คือว่า “ถ้าเราอนุรักษ์ไว้ แล้วปล่อยให้มีการทำลาย จะอนุรักษ์และฟื้นฟูไปทำไม” ใน ทางกลับกันถ้าเราไม่ทำลาย หรือ ป้องกันการทำลาย แค่เท่านี้ เราก็มีทรัพยากรเพียงพอให้ลูก ให้หลาน ไม่ใช่หรอกหรือ คำถามต่อไปก็ คือว่า “เรามีทั้งกฎหมาย มีผู้บังคับใช้กฎหมาย มีผู้กระทำผิดอย่างชัดแจ้ง แล้วทำไมถึงจับกุม ถึงหยุดกระบวนการนี้ ถึงแก้ปัญหาเหล่านี้ไม่ได้เสียที” ปัญหาอยู่ตรงไหน อยู่ที่กฎหมาย อยู่ที่ผู้บังคับใช้กฎหมาย หรืออยู่ที่กลไกการจัดการกันแน่
คำถามต่อไป คือว่า “โจรปล้นหอยลาย โดยทำการประมงผิดกฎหมาย ผู้ทำลายทรัพยากร ทำลายระบบนิเวศน์ ทำลายประมงพื้นบ้าน นำพาแรงงานด่างด้าว ส่งผลต่อความมั่นคงทางอาหาร และส่งผลต่อความมั่นคงของประเทศ” ทำไมปัญหานี้ถึงแก้ไม่ได้เสีย ที ทำไมหน่วยงานที่เกี่ยวข้องต้องปล่อย และละเลยให้โจรผิดกฎหมาย ลอยนวลอยู่ได้ เป็นอย่างนี้แล้วปัญหาจะจบลงเมื่อใด
ถึงเวลาแล้วหรือยัง ที่เราจะมองเห็นคุณค่า และคุณประโยชน์ของทรัพยากร โดยเฉพาะทรัพยากรชายฝั่ง ที่เป็นแหล่งอาหารโปรตีนของปวงชนชาวไทย ปัญหามีไว้เพื่อแก้ และต้องแก้ทันที ไมใช่ปล่อยให้เรื้อรัง ยาวนาน ทั้งปัญหาระยะสั้น และระยะยาว ต้องดำเนินการ ก่อนที่ไม่เหลือทรัพยากรไว้ให้ลูกหลาน เพราะเมื่อถึงเวลานั้น จะอนุรักษ์และฟื้นฟูอย่างไร ก็น่าจะสายเสียแล้ว