นางสาวปรียาชนก เกษสุวรรณ หรือ พี่ข้าวตูของน้องๆ กล่าวว่า การทำโครงการศิลปะกับชุมชน เป็นโครงงานของนักศึกษาชั้นปี 4 คณะจิตกรรม ประติมากรรมและภาพพิมพ์ ถือเป็นเรื่องยากสำหรับนักศึกษา เพราะไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน ตอนแรกที่เข้าไปศึกษาตลาดนางเลิ้งนั้นไม่ได้รับความร่วมมือจากชุมชน จนได้ไปติดต่อศูนย์สวัสดิภาพเด็ก ชุมชนและสตรี ที่สถานีตำรวจนางเลิ้ง และได้รู้จักกับพี่แดง ประธานชุมชนวัดสุนทรธรรมทาน ซึ่งมีความพร้อมในการรับกิจกรรมจากภายนอก จึงได้เริ่มเข้ามาทำงานในชุมชน และต้องปรับตัวให้เข้ากับเด็กในชุมชน ซึ่งเด็กกลุ่มนี้ไม่เหมือนเด็กอื่นๆ คือ พูดจาเสียงดัง ไม่สนใจคนแปลกหน้า จึงเกิดความคิดที่อยากเล่าเรื่องของเด็กในชุมชน พร้อมทั้งหาวิธีให้คนอื่นรับรู้ได้ว่าเด็กๆ คิดอะไร และสามารถเล่าเรื่องราวของเขาได้อย่างมีประสิทธิภาพและสวยงาม ด้วยการให้เด็กทำสมุดบันทึกของตัวเอง 1 เล่ม เริ่มตั้งแต่วันแม่แห่งชาติปีที่ผ่านมา ให้เด็กเกิดความรู้สึกอยากวาดภาพเกี่ยวกับแม่ เพราะคิดว่าแม่คือบุคคลที่อยู่ในใจของเด็กและการวาดภาพแม่เป็นสิ่งที่วาดได้ง่ายจากความรู้สึกจริงๆ

“ตอนแรกที่เข้าไปทำกิจกรรมกับเด็กๆ เขายังไม่ค่อยไว้ใจเราเท่าไหร่ เด็กหลายคนจะนิ่งๆ และหลายคนจับกลุ่มคุยกันโดยไม่สนใจเรา ต้องอาศัยการเข้าไปในชุมชนบ่อยๆ เพื่อเป็นการสร้างความคุ้นเคย แล้วค่อยเริ่มกิจกรรมวาดภาพ ครั้งแรกที่ให้เด็กวาดรูปวันแม่ทำให้เราได้ทราบปัญหาของเด็กหลายคน เช่น น้องเสือ เสือไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ ทำให้ตอนแรกเสือไม่ยอมวาดรูปแม่ เพราะว่าไม่มีแม่ก็ไม่รู้ว่าจะวาดอย่างไร แต่ที่สุดเสือก็วาดรูปแม่ แต่เป็นแม่ที่อยู่ข้างโรงศพ เมื่อได้ลองสอบถามจากพี่แดงจึงได้ความว่า แม่ของเสือเสียชีวิต ด้วยโรคเอดส์ ตั้งแต่เสือยังเป็นเด็ก ซึ่งเหตุการณ์นี้เสือได้เห็นมาโดยตลอด จึงเป็นภาพแม่ที่อยู่ในความทรงจำของเสือมาโดยตลอด ภาพนี้เป็นรูปแรกที่ทำให้รู้สึกว่าต้องทำงานเข้าชุมชนต่อไป เพราะคิดว่างานศิลปะจะสามารถช่วยเหลือเด็กเหล่านี้ได้ อยากให้เด็กมีการพัฒนาความคิดสร้างสรรค์ และใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์”

จากการเข้าไปทำกิจกรรมวาดภาพกับเด็กในชุมชนเกือบทุกสัปดาห์ เป็นเวลาหลายเดือน ทำให้ได้เห็นความเปลี่ยนแปลงทั้งด้านพฤติกรรม และความคิดสร้างสรรค์ รวมถึงการแสดงออกทางภาพวาดได้อย่างเด่นชัด ทุกวันนี้เด็กๆ รู้จักการเข้าหาผู้อื่น มีความสงบเสงี่ยม รู้จักกาลเทศะมากขึ้น นอกจากนี้ยังมีสมาธิอยู่กับกิจกรรมที่ทำ และกล้าที่จะแสดงความคิดของตนออกมาทางคำพูด และภาพวาด หลายคนเริ่มวาด และเขียนบรรยายภาพมากขึ้น ยิ่งคนไหนสนใจมากก็ยิ่งทำผลงานหลายหน้ามากขึ้น เช่น น้องรุ้ง แต่เดิมเป็นคนที่ไม่ค่อยพูด แต่หลังๆ มาเมื่อรุ้งเปิดใจมากขึ้น รุ้งก็สามารถอธิบายและบอกเล่าเรื่องราวต่างๆ ได้ โดยภาพที่รุ้งวาดเป็นภาพอนาคต ที่รุ้งฝันว่าอยากจะมีบ้านเป็นของตัวเอง และได้อยู่รวมกับพ่อ แม่ และตา เป็นครอบครัวที่อบอุ่น และน้องกล้วย ที่ตอนแรกวาดภาพจากการลอกรูปที่อยู่บนยางลบ ไม่ยอมวาดตามความรู้สึก แต่สุดท้ายกล้วยก็สามารถวาดภาพ และอธิบายภาพอนาคตของตัวเอง ที่อยากเป็นพยาบาลไว้ได้อย่างสวยงาม ไม่เพียงเท่านั้น ผลงานของเด็กๆ ที่รวบรวมได้กว่า 50 ชิ้น ยังได้ถูกนำมาจัดแสดงในรูปแบบของนิทรรศการ เพื่อให้ชุมชนได้รับรู้

นิทรรศการศิลปะกับชุมชน จึงถูกจัดขึ้นเมื่อวันเด็กแห่งชาติที่ผ่านมา โดยได้รับการสนับสนุนจากมูลนิธิสยามกัมมาจล เพื่อนำเรื่องราวของเด็กๆเหล่านี้มาบอกเล่าให้ชุมชน พ่อแม่ และคนรอบตัวได้รับรู้ความคิด ความฝันของลูกหลานของตน ทำให้วันเด็กปีนี้เป็นความประทับของเด็กๆ ในชุมชนแห่งนี้